مقایسۀ پاسخ های حاد دستگاه فیبرینولیز پلاسما به یک وهله فعالیت هوازی زیربیشینه در افراد تمرین کرده و تمرین نکرده

سابقه و هدف:  تعادل میان عملکرد اجزاء دستگاه هموستاز بدن بسیار مهم است. فعالیت ورزشی به عنوان یک فشار جسمانی و روانی باعث تغییر در الگوهای رفتاری دستگاه هموستاز می­شود. هدف از اجرای این مطالعه بررسی و مقایسۀ پاسخ­های حاد دستگاه فیبرینولیز پلاسما به یک وهله فعالیت هوازی زیربیشینه در افراد تمرین­کرده و تمرین نکرده بود. مواد و روش­ها: بدین منظور 15 جودوکار مرد با میانگین سنی 37/1±9/24 سال و 15 مرد غیرفعال با میانگین سنی 34/1±6/25 سال، یک وهله فعالیت ورزشی زیربیشینه را با 70 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه روی چرخ کارسنج، به مدت 30 دقیقه اجرا کردند. نمونه­های خونی برای اندازه­گیری فعالیت فعال­کنندۀ پلاسمینوژن بافتی (tPA) و مهارکنندۀ فعال­کنندۀ پلاسمینوژن نوع 1(PAI-1) در حالت استراحت، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه دورۀ بازیافت جمع­آوری شد. به منظور بررسی نرمال بودن داده­ها از آزمون کلموگروف- اسمیرنف استفاده شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه­گیری­های مکرر  برای بررسی تغییرات درون­گروهی و بین­گروهی به کار رفت. همچنین برای بررسی همبستگی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته­ها: فعالیت tPA به دنبال فعالیت ورزشی در هر دو گروه تمرین­کرده و تمرین­نکرده به طور معنی­داری افزایش یافت (001/0 ≥ p)، اما بعد از دوره بازیافت به مقادیر پایه بازگشت (05/0 < p نسبت به مقادیر پایه). فعالیت tPA در مراحل بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی و همچنین بعد از دوره بازیافت در گروه تمرین­کرده به طور معنی­داری بیشتر از گروه تمرین­نکرده بود (05/0 ≥ p). فعالیت PAI-1 در اثر اجرای ورزشی تغییر نکرد و همچنین، تفاوت معنی­داری بین دو گروه مشاهده نشد(05/0 < p). نتیجه‌ گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که آمادگی جسمانی بالا نقش مهمی در پاسخ­های دستگاه فیبرینولیز به اجرای فعالیت ورزشی دارد. به نظر می­رسد فعالیت فیبرینولیزی بالاتر آزمودنی­های تمرین­کرده در پاسخ به استرس­هایی نظیر ورزش، سازگاری است که در اثر تمرینات ورزشی منظم حاصل شده است و می­تواند به عنوان یک ساز و کار مهم برای مقابله با حوادث قلبی-عروقی در نظر گرفته شود.